Rob was ook oud marinier en was gepakt door het avontuur naar Londen. Hij wilde ook roeien en al snel kwam hij onder de vaderlijke sloepzorg van opperstuur Jan Plug.
De eerste trainingen verliepen moeizaam. ” dit wordt niks…zwaar hoor” waren Rob’s eerste reacties.
We zagen elkaar regelmatig in de sloep en bij trainingsweekenden. En stukje bij beetje werd duidelijk dat Rob een “buddy in nood” was.
Rob had een moeilijk leven achter de rug. Een leven waarbij een zware verslaving nu de fysieke tol eistte van zijn lijf, die uren achtereen in een sloep moest presteren.
We hadden een klik en Rob vertrouwde mij zijn verleden toe. Een leven waarbij scoren voor drugs en leven op t randje een natural habit was geworden.
Maar toch was hij in 2007 na meerdere vergeefse pogingem daadwerkelijk afgekickt. Alleen dat feit op zich is een enorme prestatie!
Naarmate de challenge naar Wilhelmshaven dichterbij kwam nam de spanning toe.
Als we elkaar spraken dan voelde je de spanning en de onzekerheid bij Rob. Haal ik het wel? Straks moet ik opgeven? Wat zullen andere mensen dan van me vinden? Misschien ben ik het team alleen maar tot last?
Keer op keer pakte de Opperstuur en ik Rob weer bij de schouders. We beurden ‘m op en probeerden hem te laten inzien dat hij goed op weg was en dat hij met de trainingen steeds beter werd.
Jan Plug, als maritiemspecialist ook verantwoordelijk voor de indeling van de sloepen, plaatste Rob bij een sterk team. Niet alleen fysiek sterk team maar ook een team die onderling sterk verbonden is.
Rob’s angsten werden tijdens de Challenge meermaals aangesproken. Zijn schouder en handen deden zeer maar opgeven? Nee…. niet! De teamleden trokken hem dichtbij en sleepten hem er op de moeilijke momenten doorheen.
Veilige omgeving, het kunnen zijn wie je bent, zonder oordeel, dat gaf Rob de energie en het doorzettingsvermogen om deze Challenge te volbrengen.
Ik zag hoe moeilijk het was voor Rob maar hij zette zich keer op keer over alle hindernissen heen.
En dan het moment van binnenvaren onder de brug van Wilhelmshaven door…. laat de tranen maar gaan Rob!
Ik ben zo trots op onze Rob. Ik roei voor buddys in nood zoals Rob. Wij zijn voor hem zijn veilige haven. Zonder oordeel, zonder verwijt gewoon mogen zijn wie je bent.
Via ons netwerk is Rob in contact gebracht met de Peter Faber stichting. Via het programma EPJO kan hij kinderen van groep 8 voorlichting geven in de klas over verslaving en wat dat met je doet.
Rob kan met zijn verhaal in het EPJO programma kinderen behoeden voor misschien wel de grootste fout in hun nog jonge leventje.
Zaterdagmiddag werden de herinneringscoins uitgereikt. Minutenlangs applaus voor Rob….damn en dan ook bij mij weer de tranen…
Job Well Done Rob!!
Leo Dortland / stuur GBNF
Als je ons wilt helpen, maak dan gebruik van de donatiebutton op Facebook of ga naar onze websits om te doneren…. www.dmrc.nl
(De naam Rob is een alias voor deze DMRC-er)
